In een volledig verlaten villa wordt de dagelijkse gang van zaken in stand gehouden door een humanoid AI, genaamd A5-ERA. Haar gezicht lijkt gepolijst te zijn, ze is lang en statisch beweegt ze al een schim door de villa. Er heerst een vaste routine in het huis. Ze voert tot zonsondergang de taken van haar dagelijkse routine uit. Maar dan ligt er op een dag voor haar voeten een dode duif. Dit obstakel in haar dagelijkse routine zorgt voor keuzes die niet gedreven lijken te zijn door de machine in haar. Na deze gebeurtenis lijkt ze steeds meer gedreven door humaniteit. Het ene moment zijn we met haar in de keuken omringd door honderden spiegeleieren, daarna verspringt de tijd naar haar op de rand van haar bed. Ze is in gevecht met haar menselijke alter ego. We verdwalen in haar gedachten en in de realiteit, is wat we zien echt?