Tijdens de corona-lockdown stelde de stad Anderlecht 'Hotel Maria' open voor mensen zonder een woonplaats om zo de verdere verspreiding van het virus tegen te gaan. De corona-crisis bracht voor hen dus iets positiefs. Het was wel van korte duur: van eind maart 2020 tot eind juni 2020 was het hotel open voor hen.
Een hotel is een tussenplaats, een inter-, een passageplek. Een gang ook. En het verblijf in het hotel was voor hen een passage in hun leven. Er voor leefden velen van hen op straat en er na belandden ze hoogstwaarschijnlijk terug op de straat. Wat gebeurde er in deze ‘tussenplaats’? Achter elke deur van het hotel schuilde een verhaal. Normaal zijn ze bezig met overleven. Sommigen van hen hadden al tientallen jaren niet meer in een bed geslapen. Nu ze opeens alles hadden (persoonlijke douche, televisie, wifi, kuisploeg, eten, etc.), waren ze niet meer bezig met over-leven. Er kwam opeens plaats voor rust, reflectie, vooruitblikken naar de toekomst en ontspanning. Ze hielden zich elk met hun dingetje bezig. Dat speelde zich meestal achter de gesloten deuren van het hotel af. Ik maakte mijn passage in het hotel en filmde driemaal één specifiek moment uit een leven.